Πριν από λίγες ημέρες επιστρέφοντας από το Βερολίνο και χαζεύοντας τα προγράμματα των δημοφιλέστερων θεατρικών ομάδων της συγκεκριμένης πόλης για τον μήνα Ιανουάριο, συνέκρινα την βερολινέζικη θεατρική κίνηση με την αντίστοιχη ελληνική. Σύγκριση ανόμοιων μεγεθών, βέβαια, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τον αριθμό του πληθυσμού της κάθε πόλης. Όσον αφορά όμως στον αριθμό των παραστάμενων έργων και των εργαζόμενων σε αυτό τον χώρο δεν νομίζω ότι διαφέρουμε και τόσο τώρα πια, με τις 120 σκηνές σε μια πόλη με πληθυσμό πάνω από 3.300.000 κατοίκους, από τους οποίους μικρή μειοψηφία μόνο πηγαίνει στο θέατρο. Αυτό που προκαλεί, όμως, εντύπωση είναι η, από τις περισσότερες θεατρικής σκηνές, εφαρμογή του εναλλασσόμενου ρεπερτορίου.
Και όταν λέμε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, δεν εννοούμε την ελληνική συνήθεια των διπλών παραστάσεων όπου ένα έργο παίζεται Δευτερότριτα κι ένα άλλο τις υπόλοιπες ημέρες στον ίδιο χώρο, ούτε και την αλλαγή έργων ανά διαστήματα μέσα στην ίδια θεατρική σεζόν, όπως π.χ. συμβαίνει στο Εθνικό Θέατρο, στο Κ.Θ.Β.Ε. και σε άλλους θεατρικούς οργανισμούς, αλλά στην καθημερινή εναλλαγή παραστάσεων (στον ίδιο χώρο).
Για παράδειγμα η Schaubuehne τον μήνα Ιανουάριο ανεβάζει 22 παραστάσεις με καθημερινή σχεδόν εναλλαγή έργων και ρεπερτόριο από Moliere, Ibsen, Chekhov, Beckett και A. Miller μέχρι Debbie Tuecker Green και Marius Von Mayenburg. Ενώ ανοίγοντας το πρόγραμμα της Volksbuehne μπερδεύεσαι από το πλήθος των εκδηλώσεων, από θεατρικές παραστάσεις, performances και parties, που λαμβάνουν χώρα στους 4 χώρους του γνωστότερου θεάτρου του πρώην Ανατολικού Βερολίνου. Επίσης τα λίγο μικρότερα Deutsches Theater, που ανεβάζει από Αισχύλο, Ευριπίδη, Lessing, Buehner μέχρι Τ. Wiiliams και H. Mueller και Gorki Theater με παραστάσεις έργων των Ghoete, Shiller, Durrenmatt, Breht μέχρι και του Fatih Akin, όπως και το θέατρο για παιδιά Theater an der Parkaue ακολουθούν την ίδια ακριβώς τακτική.
Το ακόμη πιο εντυπωσιακό όμως, είναι ότι αυτή πραγματική υπερπληθώρα επιλογών για τους βερολινέζους θεατρόφιλους και μη, προσφέρεται σε τιμές φυσιολογικές. Τα εισιτήρια στα προαναφερόμενα θέατρα κυμαίνονται από τα 5 ¤ (φτηνότερο κι από τον κινηματογράφο) σε θέσεις με κανονική ορατότητα μέχρι και τα 43 ¤ για τις πρώτες σειρές της πλατείας ή των θεωρείων, ενώ τα προγράμματα κινούνται κι αυτά σε τιμές λογικές ξεκινώντας από τα 2,5 ¤ για προγράμματα προσεγμένα με έγχρωμες φωτογραφίες (κι όχι μια απλή φωτοτυπία με τα ονόματα των συντελεστών) και συνοδευτικά κείμενα.
Σαν αποτέλεσμα των προαναφερομένων, μπορεί κανείς να σκεφτεί την ποικιλομορφία των προσφερόμενων παραστάσεων με το κόστος του εισιτηρίου για τον μέσο θεατή και τον αντίστοιχο μηνιαίο του μισθό, αλλά και το ότι ο κόσμος στο Βερολίνο πηγαίνει θέατρο, και οι πλατείες γεμίζουν, χωρίς να αναφέρομαι στις σκηνές που ανεβάζουν επιθεωρήσεις ή που παίζουν τηλεοπτικοί αστέρες, όπως συμβαίνει εδώ, αλλά σε χώρους που ανεβαίνουν έργα και παραστάσεις επιπέδου και να καταλάβει τις βασικές διαφορές.
Μεγάλη ευχή, λοιπόν, η παιδευτική λειτουργία του θεάτρου, όπως αυτή εκπληρώνεται στις θεατρικές σκηνές του Βερολίνου και άλλων ευρωπαϊκών πόλεων, να γίνει κάποια στιγμή πραγματικότητα και στην Ελλάδα.
.jpg)
